Ζηνόβιος Βάλβης

Ο Ζηνόβιος-Ζαφείριος Ι. Βάλβης (1800 - 25 Αυγούστου 1886) ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πρόεδρος της Βουλής και δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας. Αδερφός του ήταν ο επίσης πρωθυπουργός, Δημήτριος Βάλβης.Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και καταγόταν από οικογένεια ιερωμένων. Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Ζαφείριος αλλά λόγω της μοναχικής του ιδιότητας για κάποιο μικρό διάστημα μεταβλήθηκε σε Ζηνόβιος. Ο πατέρας του, Ιωάννης, τον έστειλε στην Κωνσταντινούπολη κοντά στον θείο του τον Παντολέοντα Βάλβη, ιερέα. Μαθήτευσε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και αργότερα εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, κοντά στον θείο του Σπύρο Βάλβη. Εκεί σπούδασε νομικά στην Πίζα και στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα όπου εργάστηκε ως δικαστής διοριζόμενος εισαγγελέας στην Άμφισσα. Παραιτήθηκε το 1841 από το δικαστικό σώμα και ιδιώτευσε για κάποιο χρονικό διάστημα ως δικηγόρος. Στις εκλογές του 1844 εξελέγη βουλευτής Μεσολογγίου.

Η καταγωγή της οικογένειας Βάλβη, [[το επίθετο προέρχεται από τη λατινική λέξη Balbus=Ψελλός], είναι από το χωριό Κατοχή της επαρχίας Μεσολογγίου.

Ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου δικαιοσύνης και των οικονομικών στις κυβερνήσεις Κριεζή και Κανάρη αλλά συγκρούστηκε με τον Όθωνα με αποτέλεσμα να αποσυρθεί από την πολιτική. Με την έξωση του Όθωνα, εξελέγη πληρεξούσιος στη Β' Εθνοσυνέλευση, της οποίας στις 17 Ιανουαρίου 1863 εξελέγη πρόεδρος. Έναν μήνα αργότερα ανέλαβε για μια ημέρα, τις 8 Φεβρουαρίου 1863 το υπουργείο δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Βούλγαρη και στις 13 Φεβρουαρίου ανέλαβε την πρωθυπουργία (Κυβέρνηση Ζηνοβίου Βάλβη 1863) μέχρι τα τέλη Μαρτίου οπότε και παραιτήθηκε. Αιτία ήταν η καταψήφιση από την Εθνοσυνέλευση του νομοσχεδίου περί αύξησης αποδοχών των ίδιων των πληρεξούσιών της και το οποίο είχε προκαλέσει έντονη λαϊκή αντίδραση^[1]. Ο Βάλβης υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός μέσα σε μία 20ετία και μετά τον Ανδρέα Μεταξά, που παραιτείται για κοινοβουλευτικούς λόγους, όταν δηλαδή η κυβέρνησή του δεν απολαμβάνει πλέον την εμπιστοσύνη του βουλευτικού σώματος.

Ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ τον διόρισε πάλι πρωθυπουργό στις 16 Απριλίου 1864 και σχημάτισε την Κυβέρνηση Ζηνοβίου Βάλβη 1864 στην οποία παρέμεινε έως τις 26 Ιουλίου του ίδιου χρόνου. Νέα παραίτηση εξαιτίας αποδοκιμασίας εκ μέρους της Εθνοσυνέλευσης (ασκούσε το ρόλο του Κοινοβουλίου στο διάστημα μεταξύ εκθρόνισης Όθωνα το 1862 και βουλευτικών Εκλογών του 1865), με λόγο αυτή τη φορά την ανάκληση αξιωματικών που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα^[2]. Έτσι ο Βάλβης αποτελεί και τον πρώτο πρωθυπουργό που παραιτείται δύο φορές για κοινοβουλευτικούς λόγους. Το επόμενο έτος διορίστηκε πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, απ' όπου παραιτήθηκε εντός μηνών.

Αποσύρθηκε στο Μεσολόγγι και απεβίωσε στις 25 Αυγούστου 1886. Ενταφιάστηκε στο Ηρώο της πόλης, δίπλα στον πατέρα του Ιωάννη Βάλβη και τον θείο του Πανταλέοντα Βάλβη. Ήταν παντρεμένος με την Αρσινόη Ρατζηκώτσικα και είχε εννά παιδιά: τον Περικλή, τον Σωκράτη, τον Επαμεινώνδα, την Κορίννα, την Ευγενία, την Αμαλία, την Παγώνα, την Ανδρομάχη και την Τερπινή. Εγγονός του ήταν ο Κωνσταντίνος Βάλβης, δικηγόρος και πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Αθηνών.