Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες ζωντάνευαν οι μνήμες. Θυμάμαι τη βάβα μου, στο παραγώνι του τζακιού, να μας λέει για τα περασμένα, που τα γράφαν τα βιβλία, ενώ εκείνη ήταν αγράμματη. Για τους κλέφτες στα βουνά του Ζυγού, τους καπεταναίους του Μεσολογγιού, τον Θοδωράκη Γρίβα, που πέρασε από το χωριό μας κι άλλα πολλά. Θυμάμαι τη φουστανέλα και τ’ άρματά μου, που τα προετοίμαζα από την παραμονή της 25ης Μαρτίου, ώστε να τα φορέσω την επομένη στη γιορτή. Καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της μέρας, σεργιάνιζα στο χωριό, ντυμένος φουστανελάς. Πήγαινα ψηλά στην «Κούλια» της Κυρά- Βασιλικής κι αγνάντευα τον ποταμό και τον μεγάλο κάμπο. Ονειρευόμουν τα λόγια της βάβας μου κι έπιανα το τραγούδι με την παιδική μου φωνή : «Μάνα μου τα, μάνα μου, τα κλεφτόπουλα τρώνε και τραγουδάνε, άιντε πίνουν και γλεντάνε…». Μέχρι το λιόγερμα έστεκα εκεί ψηλά κι αγνάντευα, ώσπου η φωνή της μάνας με ξυπνούσε από τ’ όνειρο και κίναγα σφυρίζοντας στο φτωχικό μας, για να ξαρματωθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου